Domu Santu eta Hildakoen Eguna

Azaroaren lehenengo egun bietan, kristauok, Santu Guztien eta Hildako Guztien egunak ospatzen ditugu. Egun bi honetan ohitura dan lez, hainbat jende joaten da kanposantuetara euren hildakoen hilobiak bisitatzera, lore batzuk eroatera, kandelak piztutzera eta, fededunak baldin badira, euren alde otoitz bat egitera. Egun bi honek egun aproposak dira gure heriotzarekin gogoratzeko, baita gure heriotz ondoren izango dogun “geroaren geroa” hausnartzeko. Heriotzak eta heriotz ondorenak gizon-emakume guztiok arduratzen gaitu; eta fededun nahiz fede bako izan, guztioi emoten deuskue zer pentsatu.

Guk gizon-emakumeok barru-barruan daroagun bizi-egarriak eraginda, jakina, gure bizitzarekin heriotzarekin baino  gehiago arduratzen gara. Sekulan hilko ez bagina lez bizi gara, baina gure bizitzan ezer egiarik bada, heriotza bai, behintzat. Heriotza, barriz, geroko bizitzaren itxaropen barik, kanposantuko hilobietako harriak baino hotzagoa izango litzateke. Gainera, heriotz ondorengo bizitzaren itxaropen barik, ez bizitzak ez heriotzak ez leuke zentzunik izango. Heriotzarekin dana amaituko balitz, barriz, gizon-emakumeon bizitza porrot handi bat izango litzateke.

Euskal Herriko aitzulo eta mendietan antzina-antxinako hilobi, hilarri eta irudi asko aurkitu dira. Gure asaben aldietako ezaugarri honek zehatz-zehatz aztertu dira eta aztertzen dihardue gure asaben ohitura, pentsakera, bizitza eta izatea hobeto ezagutzeko. Aztertzaile honen artean Joxe Migel Barandiaran maixua izan zan eta hona hemen nik berari entzundako berbak: “Euskalkunak beti adoratu izan dabe Jaungoikoa eta, euren hilobi eta hilarriak testigu dirala, beti eduki dabe geroko bizitzaren itxaropen sendo bat.

Gure asaben ikasbideari jarraiturik, zorionez, Jaungoikoa sinisten dogunontzat heriotza ez da gauza guztien azkena, benetako bizitzaren hasiera baino. Heriotza Jaungoikoarekin bat egiteko atea da. Horregaitik, euren ustea Jaunagan ipinita daukenentzat heriotzak bere mingoztasuna galdu egiten dau.

Horrez gainera, guk kristauok beste ziurtasun bat daukagu: Jesukristoren berbizkundea. Izan ere, Jesus berbiztuari esker, badakigu Jainkoak bizitzarako egin gaituala eta ez heriotzararako; Jainkoak bizitza maite daualako. Jesus berbiztuari esker, badakigu Jainkoak errubako biktima guztiei justizia egiten deutsela eta mundu honetako gurutzatuekin identifikatzen dala, inoiz ere ez borreroekin.

Orain badakigu Jainko-Aitarenganako bidean, gure heriotzako orduan, ez gagozala bakarrik, bide honetan Jesus berbiztuak laguntzen deuskula. Azken baten Jesus berbiztua da bizitzaren eta heriotzaren Jauna. Hona hemen Jesusek esandako berba harrigarriak: “Neu naz berbizkundea eta bizitza; Niregan sinisten dauana, hilarren ere biziko da; eta Niregan sinistuez bizi daitena, ez da egundo hilgo”. (Jn. 11, 25). Fede honen eraginez guk kristauok holan abestuten dogu hileta elizkizunetan:

Gaur senide hau igaro jaku bizi barrira hemendik.

Azken arnasa emon dau eta eroan dozu gugandik.

Sinisten dogu, ziur gagoz gu, bizi jakula oraindik.

Hil eta piztu zarala, Jauna, sinisturik gagoz egiz.

Gaur misterio bizigarri hau ospatu nahi dogu barriz.

Lagun hau beti argitu bedi zure Pazkoaren argiz.

 

            Garitaonandia eta Sardui´tar Jesus

              Begoñako Santutegiko Erretora